Έναρξη Θεολογικού Προγράμματος «Ορθοδοξία καί Ζωή», έτους 2017-2018

Προτάσεις Ειδικής Πατριαχικής Επιτροπής περί των Αντιχαλκηδονίων (1965)

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΑΧΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

ΠΕΡΙ

ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

(1965 μ.Χ.)

Ἡ κατ’ ἀνατολὰς ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἰσερχόμενη εἰς νέαν περίοδον τῶν σχέσεων αὐτῆς πρὸς τὸν κόσμον τῆς Δύσεως, ὑπὸ τὰ διάφορα αὐτοῦ σχήματα, μεθ’ οὗ καὶ εὕρηται ἤδη αὕτη εἰς συνεργασίαν καὶ ἐπαφάς, εἴτε ἐν δογματικαῖς συζητήσεσιν, εἴτε ἐν «Διαλόγῳ», ὁσημέραι προαγομένῳ καὶ ἀναπτυσομένῳ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ στρέψῃ τὴν ἐν ἀγάπῃ προσοχὴν αὐτῆς καὶ πρὸς τὰς σεβασμίας ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, αἵτινες ἔμειναν ἀπὸ τοῦ ε΄ αἰῶνος καὶ ἐφ’ ἑξῆς ἐν ἀποξενώσει ἀπ’ αὐτῆς, οὐχὶ πάντοτε καὶ ἀποκλειστικῶς διὰ λόγους δογματικούς, ἀλλὰ καὶ ἐξ αἰτίων πολλάκις ἱστορικῶν καὶ ἄλλων.

Απόσπασμα Πατριαρχικού Γράμματος περί του Διαλόγου μετά των Αντιχαλκηδονίων (9/6/1965)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

(9/6/1965)

Ἔχοντες ὑπ’ ὄψει τὴν ἀπὸ μέρους ἡμῶν τε τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν ἀρχαίων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ πρότερον μέν, ἰδίᾳ δ’ ὅμως ἐξ ὅτου ἤρξατο γίγνεσθαι λόγος περὶ ἐνάρξεως διαλόγου μετὰ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συνεχίσεως τῶν μεταξὺ Ὀρθοδόξων ἀφ’ ἑνὸς καὶ Ἀγγλικανῶν καὶ Παλαιοκαθολικῶν ἀφ’ ἑτέρου δογματικῶν συζητήσεων, ζωηρῶς ἐκφρασθεῖσαν ἐπιθυμίαν ἐπαφῆς πρὸς τὰς ἀπὸ τοῦ ε΄ αἰῶνος ὑπὸ διαφόρους μορφὰς ὑφισταμένας ἐν Ἀνατολῇ Ἐκκλησίας, ἐμελετήσαμεν μετὰ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὸ ζήτημα τῆς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν Ἐκκλησιῶν τούτων, ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῶν θεωρουμένων.

Εἰς πόρισμα καταλήξαντες μετὰ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ἐπὶ τῆς μελέτης ταύτης, δοξάζομεν ἐν βαθείᾳ ταπεινώσει τὸν Πανάγαθον Θεόν, ὅτι, ἐν τῇ ἀπείρῳ συγκαταβάσει Αὐτοῦ, ηὐδόκησεν ἱκανῶσαι τὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, ἄλλως τε καὶ διὰ τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων αὐτῆς, ὅπως ἀπὸ κοινοῦ ἡγηθῇ τῆς ἱστορικῆς μεταβολῆς τῆς πρώην ἔχθρας μεταξὺ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν εἰς ἀγάπην, καὶ τῶν συγκρούσεων εἰς ἀδελφικὸν διάλογον, πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ἡμέραν τινά, κατὰ τὸ ἅγιον Αὐτοῦ θέλημα.

Τὸ πόρισμα δὲ τοῦτο ἄσμενοι ἐσωκλείοντες, ἐν σημειώματι ὧδε, τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν ἡμῖν ἀγαπητῇ καὶ περισπουδάστῳ Μακαριότητι, παρακαλοῦμεν, ὅπως ἔχωμεν τὴν ἐπ’ αὐτοῦ πεπνυμένην αὐτῆς γνώμην.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1020.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Απόσπασμα Αποφάσεως «Διασκέψεως Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» (1965)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

ΤΗΣ ΕΝ ADDIS ABEBA

«ΔΙΑΣΚΕΨΕΩΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1965)

Ἐνδιαφερόμενοι περὶ συνόλου τῆς Χριστιανοσύνης, ἔχομεν κατὰ νοῦν τὴν ἕνωσιν μετὰ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀπὸ ἐπόψεως ὅμως στενότερας πρὸς ἡμᾶς ὁμοιότητος ἐν τῇ πίστει καὶ πνευματικῆς συγγενείας μεθ’ ἡμῶν, ἔχομεν ἀνάγκην νὰ καλλιεργήσωμεν διαφόρους προσεγγίσεις ἐν ταῖς μετ’ αὐτῶν σχέσεσιν ἡμῶν. Ἡ σκέψις αὕτη ἄγει ἡμᾶς νὰ ἀσχοληθῶμεν, κατὰ τὸ πρῶτον βῆμα ἡμῶν περὶ τὸ ζήτημα τῆς σχέσεως ἡμῶν πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, μεθ’ ἧς τὴν αὐτὴν πίστιν καὶ κοινωνίαν εἴχομεν μέχρι τῆς ἐν Χαλκη­δόνι Συνόδου τοῦ 451, ὁπότε ἐπῆλθεν ἡ διαίρεσις. Ὅσον δ’ ἀφορᾷ εἰς τὰς χριστολογικὰς ἐρίδας, αἱ ὁποῖαι προὐκάλεσαν τὴν διαίρεσιν, ἐλπίζομεν, ὅτι μελέται ἀπὸ κοινοῦ ἐν πνεύματι ἀμοιβαίας κατανοήσεως δύνανται νὰ ἐπιχύσωσι φῶς ἐπὶ τῆς σημασίας τῶν ἑκατέρωθεν θέσεων. Οὕτως ἀποφασίζομεν, ὅπως ἀποκτήσωμεν νέαν μελέτην περὶ τῆς χριστολογικῆς διδασκαλίας κατὰ τὴν ἱστορικὴν αὐτῆς ἀρχήν. Τὴν μελέτην ταύτην δύνανται νὰ ἀναλάβωσιν οἱ ἡμέτεροι θεολόγοι, ἔχοντες ὑπ’ ὄψει τὰς προτέρας ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου μελέτας, ὡς καὶ τὰς ἀνεπισήμους συσκέψεις τὰς γενομένας ἐν συναρτήσει πρὸς τὰς συνελεύσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐγκρίνομεν, ὅπως αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν ἐπιδιώξωσι στενοτέρας σχέσεις μετὰ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας καὶ συνεργάζωνται μετ’ αὐτῆς ἐπὶ τῶν πρακτικῶν ζητημάτων.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1017.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πρόσκλησις εις την «Διάσκεψιν Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών» (31/10/1964)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

ΑΙΘΙΟΠΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ HAILE SELASSIE

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ADDIS ABEBA (1965)

«ΔΙΑΣΚΕΨΙΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(31/10/1964)

Παναγιώτατε,

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διαβιβάζομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Θειοτάτῃ Παναγιότητι τοὺς ἐγκαρδίους χαιρετισμοὺς ἡμῶν ἐξ Αἰθιοπίας.

Ἡ μία ἐν Χριστῷ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη διαιρεθῇ ἐξ αἰτίας διαφόρων λόγων. Ὡς ἐκ τῶν διαιρέσεων τούτων ἡ μεγάλη Κοινωνία τῶν χριστιανῶν κατέστη ἀνίκανος, ὅπως σήμερον ποιῆται χρῆσιν τῆς δυνάμεως αὐτῆς.

Πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἔχουσι πολλὰ τὰ μεταξὺ αὐτῶν κοινά. Δὲν κατέστη, ὁπωσδήποτε, δυνατὴ ἡ ἐκ μέρους αὐτῶν εὕρεσις λύσεως εἰς τὰ κοινὰ αὐτῶν προβλήματα καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῶν μεταξὺ αὐτῶν δεσμῶν ἐν ὄψει τοῦ γεγονότος, ὅτι κατὰ τὸ διάστημα μακρᾶς ἐτῶν περιόδου αἱ Ἐκκλησίαι αὖται ἠστόχησαν, ὅπως ἐπιτύχωσι στενοτέραν πρὸς ἀλλήλας ἐπαφήν. Καίτοι κεῖνται ἐγγὺς τῷ πνεύματι, οὐχ ἧττον πόρρω ἀπέχουσιν ἀλλήλων, καὶ τοῦτο λόγῳ ἀνεπαρκείας τῶν ληφθέντων περὶ προσεγγίσεως αὐτῶν μέτρων.

Κοινή Έκθεσις Επιτροπής Ορθοδόξων - Αντιχαλκηδονίων (1964)

ΚΟΙΝΗ ΕΚΘΕΣΙΣ

ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

AARHUS ΔΑΝΙΑΣ 1964

Ἤδη ἀπὸ τῆς δευτέρας δεκαετηρίδος τοῦ αἰῶνος ἡμῶν ἀντιπρόσωποι τῶν ἡμετέρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἀποδέχονται ἄλλαι μὲν ἑπτὰ Οἰκουμενικὰς Συνόδους, ἄλλαι δὲ τρεῖς, συνηντήθηοαν πολλάκις εἰς Οἰκουμενικὰς συν­ελεύσεις. Ὁ πόθος, ὅπως γνωρίσωμεν ἀλλήλους καὶ ἀποκαταστήσωμεν τὴν ἑνότητα ἡμῶν ἐν τῇ μιᾷ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ, ηὐξάνετο καθ’ ὅλα τὰ ἔτη ταῦτα. Ἡ συνάντησις ἡμῶν ἐν τῇ Πανορθοδόξῳ Διασκέψει τῆς Ῥόδου τῷ 1961 ἐπεβεβαίωσε τὸν πόθον τοῦτον.

Ἐντεῦθεν προῆλθεν ἡ ἡμέτερα ἀνεπίσημος αὕτη συνάντηοις 15 θεολόγων ἐξ ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν διὰ τριημέρους ἀνεπισήμους συζητήσεις ἐν Aarhus τῆς Δα­νίας, ἐν συναρτήσει πρὸς τὴν συνεδρίασιν τῆς Ἐπιτροπῆς περὶ «Πίστεως καὶ Τάξεως». Συνεζητήσαμεν ἐν τῇ εἰλικρινείᾳ τῆς ἀγάπης καὶ ἐν τῇ πεποιθήσει τῆς ἀλη­θείας καὶ ἐγνωρίσαμεν ἀλλήλους. Αἱ κληρονομηθεῖσαι ἡμῖν παρεξηγήσεις ἤρχισαν νὰ ἀποσαφηνίζωνται. Ἀνεγνωρίσαμεν ἐν ἀλλήλοις τὴν μίαν ὀρθόδοξον πίστιν τῆς Ἐκκλησίας. Δέκα πέντε αἰῶνες ἀπομονώσεως δὲν παρεπλάνηοαν ἡμᾶς ἔξω τῆς πίστεως τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Κοινόν Ανακοινωθέν επι τη συναντήσει των Ιεροσολύμων (6/1/1964)

ΚΟΙΝΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ

ΠΑΠΑ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤ' ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α'

ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ  6-1-1964

Περατωθείσης τῆς εὐλογημένης συναντήσεως αὐτῶν ἐν Ἱεροσολύμοις, αἱ AΑ. Ἁγιότητες, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄, ἀνεγνώρισαν ὁμοῦ τὴν μεγάλην σημασίαν τοῦ γεγονότος τούτου καὶ ηὐχαρίστησαν τῷ παντοδυνάμῳ Θεῷ, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁδηγήσαντι τὰ βήματα αὐτῶν πρὸς τὴν ἁγίαν Γῆν, ἔνθα ὁ κοινὸς ἡ­μῶν Λυτρωτής, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἀπέθανεν, ἀνέστη καὶ ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανόν, ὁπόθεν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθεν ἐπὶ τὴν γεννωμένην Ἐκκλησίαν. Ἡ συνάντησις αὕτη δὲν εἶναι δυνατόν, ἵνα θεωρηθῇ ἄλλως, εἰμὴ ὡς ἐκδήλωσις ἀμοιβαίας ἀδελφοσύνης, ἐμπνευσθεῖσα ὑπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀφέντος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ τὴν ὑψίστην ἐντολὴν τοῦ ἀγαπᾶν ἀλλήλους καὶ εἶναι ἡνωμένους πρὸς ἀλλήλους. Οἱ δὲ προσκυνηταὶ - ποιμένες, ἔχοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς προσηλωμένους ἐπὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πηγῆς τῆς ἑνότητος καὶ τῆς εἰρήνης, δέονται τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἡ συνάντησις αὕτη ᾖ τὸ σημεῖον καὶ τὸ προανάκρουσμα τῶν μελλόντων γενέσθαι, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ φω­τισμὸν συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος. Κατόπιν σιωπῆς τοσούτων αἰώνων συνηντήθησαν νῦν ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ, ὅπως πραγματώσωσι τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ διατρανώσωσι τὴν ἀρχαίαν ἀλήθειαν τοῦ πεπιστευμένου τῇ Ἐκκλησίᾳ Εὐαγγελίου Αὐτοῦ. Τὰ κοινὰ ταῦτα αἰσθήματα ἐξεδηλώθησαν καὶ παρὰ πᾶσι τοῖς μέλεσι τῶν ἑκατέρωθεν Ἱεραρχιῶν καὶ παρὰ πᾶσι τοῖς πιστοῖς, ἵνα θελήσωσι καὶ οὗτοι, ὅπως μετάσχωσιν εἰς ταῦτα καὶ ἀναπέμψωσι πρὸς τὸν Θεὸν νέας εὐχάς, ἵνα ἀναλάμπῃ πάντοτε πλειότερον εἰς τὰ ὅμματα πάντων τῶν ἀνθρώπων ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου Αὐτοῦ, φωτὸς καὶ σωτηρίας τοῦ κόσμου.

ΠΗΓΗ:

Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,

τ. ΙΙ, ἔκδ. β΄, Graz Austria 1968, σ. 1011.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Στή θέση αὐτή («Οἰκουμενική Κίνησις») ἀναρτῶνται πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἐνδιαφερομένων ἐπίσημα κείμενα, ἀναφερόμενα στόν Διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ διάφορες Χριστιανικές Ὁμολογίες, ἀκόμη καί ἄν δέν ἐκφράζουν ἀκριβῶς ἤ ὀρθῶς τό φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

«Βασίλειος ο Μέγας», τεύχ. 75, Ιούλ. - Σεπτ. 2017

ΤΕΥΧΟΣ 75          ΤΡΙΠΟΛΙΣ            ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ἐν Τριπόλει τῇ 5ῃ Ὀκτωβρίου 2017

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός 

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ Λαόν

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας

Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν ὅτι κατά τό παλαιό ἔθος στήν Ἱερά μας Μητρόπολι τόν μήνα Ὀκτώβριο ἀρχίζει ἡ νέα περίοδος τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Δηλαδή ἀπογευματινά Κηρύγματα, Κατηχητικά μαθήματα, Ἐνοριακές Ὁμάδες μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καθώς καί ἡ ἔναρξι τῶν μαθημάτων Βυζαντινῆς Μουσικῆς γιά τόν καταρτισμό καί τήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ Λαοῦ μας.

Ἔτσι τήν Κυριακή τοῦ Σπορέως, 15ῃ Ὀκτωβρίου 2017 καί ὥρα 5:30 τό ἀπόγευμα, στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τῆς πόλεώς μας, θά τελεσθῇ Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός καί Ἁγιασμός γιά νά κηρύξωμε τήν ἔναρξι τοῦ ὡς ἄνω πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Ανακοίνωση περί Διαλογισμού

Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον του New Delhi (1961)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Γ' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΟΥ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

NEW DELHI 1961

Οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ τμῆμα ἑνότης χαιρετίζουσι τὴν ἐν Ἁγίῳ Ἀνδρέα τῆς Σκωτίας κατ’ Αὔγουστον τοῦ 1960 γενομένην ἀποδέκτην ἔκθεσιν τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστεως καὶ Τάξεως» ὡς σημαντικὸν καὶ ἐνθαρρυντικὸν οἰκουμενικὸν ἐπίσημον κείμενον. Ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνησις. ὅπως ἐκφράζεται αὕτη νῦν ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἔσχε μὲν τὴν προέλευσίν της διὰ προτεσταντικῆς πρωτοβουλίας, δὲν ἐθεωρήθη ὅμως ἀπ’ ἀρχῆς ὡς προτεσταντικὸν ἐγχείρημα, οὔτε ἄλλως τε ἔπρεπε νὰ θεωρῆται ὡς τοιοῦτον. Τοῦτο δέον νὰ τονισθῇ ἰδιαιτέρως νῦν, ὅτε πᾶσαι σχεδὸν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι κατέστησαν μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου. Ἐνώπιον τῆς κα­ταστάσεως ταύτης αἰσθάνονται οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι τὴν ὑποχρέωσιν νὰ ὑπογραμμίσωσι τὴν θεμελιώδη διαφοράν, ἡ ὁποία ὑφίσταται μεταξὺ τῆς ἰδί­ας αὐτῶν θέσεως ἀπέναντι τοῦ οἰκουμενικοῦ προβλήματος καὶ ἐκείνης, ἥτις ἔχει περιληφθῇ εἰς τὸ ἐπίσημον κείμενον τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.

Κατάλογος Θεμάτων μελλούσης Προσυνόδου (1/10/1961)

Α΄ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΑΣΚΕΨΙΣ

ΡΟΔΟΣ  1-10-1961

«ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΡΟΣΥΝΟΔΟΥ»

Ι. Πίστις καὶ Δόγμα.

Α΄. Καθορισμὸς τῆς ἐννοίας τοῦ δόγματος ἐξ ἐπόψεως ὀρθοδόξου.

Β΄. Αἱ πηγαὶ τῆς θείας Ἀποκαλύψεως:

α) Ἁγία Γραφή:

1. Θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

2. Κῦρος τῶν Ἀναγινωσκομένων βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.

3. Ἐπιστημονικὴ ἔκδοσις τοῦ βυζαντινοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης.

β) Ἱερὰ Παράδοσις. (Καθορισμὸς τῆς ἐννοίας καὶ ἐκτάσεως αὐτῆς).

Γ΄. Συμβολικὰ κείμενα ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ:

α) Αὐθεντικὰ κείμενα ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.

β) Κείμενα σχετικὸν κῦρος ἔχοντα.

γ) Κείμενα ἐπικουρικὸν κῦρος ἔχοντα.

δ) Σύνταξις καὶ ἔκδοσις ἑνιαίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πίστεως.

Δ΄. Ἔννοια καὶ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας:

α) Ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας,

β) Αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας. (Καθορισμὸς τῆς ἐννοίας αὐτῆς).

γ) Κοινὴ συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας.

δ) Τὸ ἀλάθητον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀποφαινομένῃ διὰ τῆς Ἱεραρχίας αὐτῆς ἐν Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ.

Δηλώσεις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον του Evanston (1954)

ΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Β' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΟΥ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

EVANSTON 1954

Α΄. Δήλωσις ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ πρώτου περὶ «Πίστεως καὶ Τάξεως» (Faith and Order) τμήματος τοῦ Συνεδρίου: «Ἡ ἑνότης ἡμῶν ἐν Χριστῷ καὶ ἡ διαίρεσις ἡμῶν ὡς Ἐκκλησιῶν».

Ὡς ἀντιπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μετέχοντες τοῦ παρόντος Συνεδρίου τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, ὑποβάλλομεν τὴν ἑπομένην δήλωσιν ἐπὶ τῆς ἐκθέσεως τοῦ πρώτου τμήματος αὐτοῦ.

1. Ἐμελετήσαμεν τὸ κείμενον τῆς ἐκθέσεως μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος. Διαιρεῖται τοῦτο εἰς τρία μέρη: Τὸ πρῶτον περιέχει μίαν ἱκανοποιητικὴν ἀνάλυσιν τῆς διδασκαλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης περὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ὀργανικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀδιάσπαστος ἑνότης αὐτῆς μετὰ τοῦ Χριστοῦ τονί­ζονται ἐπαρκῶς ἐν τῇ ἐκθέσει. Νομίζομεν, ὅτι τοῦτο, τουλάχιστον, παρέχει κα­τάλληλον ἔδαφος διὰ περαιτέρω θεολογικὴν ἐπεξεργασίαν. Τὸ δεύτερον καὶ τρίτον μέρος τῆς ἐκθέσεως πραγματεύονται περὶ τῆς διαιρέσεως τῆς Χριστιανοσύνης καὶ εἰσηγοῦνται πρακτικὰ μέσα πρὸς ἐπανένωσιν αὐτῆς. Ἔχομεν τὴν πεποίθησιν, ὅτι ταῦτα δὲν ἕπονται λογικῶς καὶ συνεπῶς ἐκ τοῦ πρώτου μέρους. Διότι, ἐὰν πραγματικῶς ἀποδεχθῶμεν τὴν διδασκαλίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης περὶ Ἐκκλησίας θὰ φθάσωμεν εἰς ἐντελῶς διάφορα πρακτικὰ συμπεράσματα, τὰ ὁποῖα ἐπὶ αἰῶνας εἶναι οἰκεῖα εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἡ ὅλη προσέγγισις τοῦ προβλή­ματος τῆς ἑνώσεως εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν ἀπαράδεκτος ἐξ ἐπόψεως τῆς Ὀρθοδό­ξου Ἐκκλησίας.

Μνημόσυνο, Κυριακή 15/10/2017

Δήλωσις της Ορθοδόξου Αντιπροσωπείας εἰς τό Συνέδριον της Lund (1952)

ΔΗΛΩΣΙΣ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Γ' ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ «ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑΞΕΩΣ»

LUND ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1952

...Ἡ ἑνότης τῆς Χριστιανοσύνης εἶναι ἰδανικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἥτις καὶ εἰς ὅλας τὰς καθημερινὰς αὐτῆς ἱερὰς ἀκολουθίας δέεται «ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκ­κλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἔχει πλήρη γνῶσιν τῶν μεγάλων ἐμποδίων καὶ δυσκολιῶν, τὰς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ἡ οἰκουμενικὴ κίνησις ἐν τῇ ἐπιδιώξει τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ ἰδανικοῦ της, ἰδιαιτέρως δὲ εἰς τὸ τμῆμα της «πίστις καὶ διοίκησις». Παρακολουθεῖ καὶ μελετᾷ ὅλας τὰς σχετικὰς ἀνακοινώσεις, αἱ ὁποῖαι ἐκδίδονται ἀπὸ τὰς διαφόρους Ἐπιτρο­πάς. Ἐκτιμᾷ τὴν ἀξίαν πολλῶν θεολογικῶν συμπερασμάτων, τὰ ὁποῖα κατόπιν βαθείας καὶ πολυχρονίου ἐρεύνης αἱ ἀνακοινώσεις φέρουν εἰς φῶς. Κρίνει μέ τινα στοργὴν καὶ ἐπιείκειαν τὰς ἀποφάσεις, τὰς ὁποίας αἱ Ἐπιτροπαὶ λαμβάνουν, ἀσχέ­τως πρὸς τὸ γεγονὸς ὅτι τινὲς ἐξ αὐτῶν δὲν συμφωνοῦν πρὸς τὸ περιεχόμενον καὶ τὴν σπουδαιότητα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἀποδίδομεν τὴν ἔλλειψίν των πρὸς ὀρθὴν κατανόησιν εἰς τὴν βραχύτητα τοῦ χρονικοῦ διαστήματος, τὸ ὁποῖον παρῆλθεν ἀφ’ ὅτου ἡ οἰκουμενικὴ κίνησις ἤρχισε τὸ κολοσσιαῖον αὐτῆς ἔργον. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν καὶ μὲ τὴν ἰδίαν διάθεσιν τὸ Πατριαρχεῖον, παρ’ ὅλας τὰς ἀντιξοότητας, τὰς ὁποίας ἀντιμετωπίζει, ἔστειλεν ἀντιπροσωπείαν εἰς τὸ συνέδριον τοῦτο, ὡς ἔπραξε καὶ εἰς τὰ ἄλλα προηγούμενα συνέδρια τοῦ Edinbourgh, τῆς Lausanne καὶ τῆς Stockholm...