Ιερά Αγρυπνία 28/6/2017

Εγκύκλιος της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (1895 μ.Χ.)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΛΕΟΝΤΑ ΙΓ΄

1895 μ.Χ.

Ἐγκύκλιος πατριαρχικὴ καὶ συνοδικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἱερωτάτους καὶ θεοφιλεστάτους ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς μητροπολίτας καὶ ἐπισκόπους καὶ τὸν περὶ αὐτοὺς ἱερὸν καὶ εὐαγῆ κλῆρον καὶ ἅπαν τὸ εὐσεβὲς καὶ ὀρθόδοξον πλήρωμα τοῦ ἁγιωτάτου ἀποστολικοῦ καὶ πατριαρχικοῦ θρόνου Κωνσταντινουπόλεως.

«Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ἡμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ περιφέρεσθε»[1].

1. Βαθέως θλίβεται καὶ ὀδύνῃ συνέχεται μεγάλῃ πᾶσα εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος ψυχὴ εἰλικρινῶς ζηλοῦσα τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, βλέπουσα ὅτι ὁ μισόκαλος καὶ ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος φθόνῳ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ὠθούμενος οὐ διαλείπει ἑκάστοτε ποικίλα ἐνσπείρων ζιζάνια εἰς τὸν ἀγρὸν τοῦ Κυρίου, τοῦ συνιᾶσαι τὸν σῖτον. Ἔνθεν τοι καὶ ἀνέκαθεν ἀνεφύησαν αἱρετικὰ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ ζιζάνια, ἅπερ πολλαχῶς ἐλυμήναντο καὶ λυμαίνονται τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καὶ ἅπερ ὡς σπέρματα πονηρὰ καὶ μέλη σεσηπότα δικαίως ἀποκόπτονται ἀπὸ τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἐν ἐσχάτοις δὲ χρόνοις ὁ πονηρὸς διέσπασεν ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔθνη ὁλόκληρα τῆς Δύσεως, ἐμφυσήσας τοῖς ἐπισκόποις τῆς Ῥώμης φρονήματα ὑπερφιάλου ἀλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας ἀθέσμους καὶ ἀντευαγγελικάς. Καὶ οὐ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ δὴ καὶ παντὶ τρόπῳ ἀγωνίζονται οἱ κατὰ καιρὸν Πάπαι τῆς Ῥώμης, ἵνα ὑποτάξωσιν εἰς τὰς ἑαυτῶν πλάνας τὴν ἀκραδάντως ἀνὰ τὴν Ἀνατολὴν τῇ πατροπαραδότῳ τῆς πίστεως Ὀρθοδοξίᾳ στοιχοῦσαν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἑνώσεις κατὰ τὴν ἰδίαν φαντασίαν ἐπιδιώκοντες ἁπλῶς καὶ ἀβασανίστως.

Όρος της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (1872 μ.Χ.)

ΟΡΟΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙΣΗΣ

ΕΝ ΕΤΕΙ

ΧΙΛΙΟΣΤΩ ΟΚΤΑΚΟΣΙΟΣΤΩ ΕΒΔΟΜΗΚΟΣΤΩ ΔΕΥΤΕΡΩ,

ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ Α',  ΚΑΤΑ ΜΗΝΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΝ

1872 μ.Χ.

 (ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ)

«Προσέχειν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ἡμᾶς «τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος», τὸ τῆς ἐκλογῆς ἡμῖν σκεῦος ἐντέλλεται, λύκους τε βαρεῖς μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου καὶ ἄνδρας διεστραμμένα λαλοῦντας, τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν, ἀναστήσεσθαι ἐν μέσῳ τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας προαγορεύων, καὶ γρηγορεῖν ἡμᾶς διὰ τοῦτο παρακελευόμενος.

Τοιούτους τοίνυν ἄνδρας καὶ ἐπ’ ἐσχάτων ἐν τῷ τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου κλίματι ἐκ μέσου τοῦ εὐσεβοῦς Βουλγαρικοῦ λαοῦ ἐξαναστάντας, καὶ φυλετισμοῦ καινήν τινα δόξαν ἀπὸ τοῦ γεηροῦ βίου τῇ Ἐκκλησίᾳ παρεισαγαγεῖν τολμήσαντας, καταφρονητὰς τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων γενομένους, πρωτοφανῆ ἐπ’ ἀθετήσει αὐτῶν φυλετικὴν παρασυναγωγὴν συστῆσαι ἀπαυθαδιάσαντας, μετ’ ἐκπλήξεως καὶ ἄλγους καρδίας καταμαθόντες, τὸν ζῆλον τοῦ Κυρίου, ὡς εἰκός, ἀνεζωσμένοι καὶ τὴν τοῦ κακοῦ διάδοσιν ἐν μέσῳ τοῦ εὐσεβοῦς τούτου λαοῦ ἀνακόψαι ἀξιοχρέως προνοούμενοι, ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνεληλύθαμεν.

Απόρριψις Προσκλήσεως εις την Α΄ εν Βατικανώ Σύνοδον (1868 μ.Χ.)

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΣΤ΄ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ

ΑΠΟΡΡΙΨΙΣ

ΠΑΠΙΚΗΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ Α΄ ΕΝ ΒΑΤΙΚΑΝῼ ΣΥΝΟΔΟΝ

1868 μ.Χ.

 Τῇ Πέμπτῃ τῆς παρελθούσης ἑβδομάδας (3 Ὀκτωβρίου 1868) ἐλθόντες εἰς τὴν Μ. Πρωτοσυγκελλίαν δύο ἀββάδες ἐκ τῆς συνοδίας τῆς Α.Π. τοῦ Κ. Βρουνόνη, τοποτηρητοῦ τῆς Α.Μ. τοῦ Ῥώμης Πάπα ἐν Κων/πόλει, ἐξῃτήσαντο ἡμέραν καὶ ὥραν ἀκροάσεως παρὰ τῷ Παναγιωτάτῳ Πατριάρχῃ ἐκ μέρους τοῦ Δόμ-Τέστα, ὡς τοποτηρητοῦ τοῦ ἐν Ῥώμη ἀποδημοῦντος Κ. Βρουνόνη. Ἡμέρα ὡρίσθη αὐτοῖς τὸ Σάββατον (5 Ὀκτωβρίου), ὥρα δὲ ἡ μεταξὺ 3-5 τῆς ἡμέρας. Περὶ τὴν 4 ὥραν τοῦ Σαββάτου ἦλθεν ὁ Δόμ-Τέστας συνοδευόμενος καὶ ὑπὸ τριῶν ἑτέρων ἀββάδων, ὧν ὁ πρῶτος ἐλάλει ὁπωσοῦν καὶ τὴν ἑλληνι­κήν, οἱ δὲ πάντες ἐλάλουν τὴν γαλλικήν. Μετὰ τὴν ἐν τῇ Πρωτοσυγκελλίᾳ γενομένην δεξίωσιν καὶ περιποίησιν, ὡδηγήθησαν ὑπὸ τοῦ Μ. Πρωτοσυγκέλλου πρὸς τὴν Α.Θ. Παναγιότητα.

Εγκύκλιος Ορθοδόξων Πατριαρχών (1848 μ.Χ.)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΠΑΠΑΝ ΠΙΟΝ Θ΄

1848 μ.Χ.

Πᾶσι τοῖς ἁπανταχοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητοῖς καὶ περισπουδάστοις ἡμῖν ἀδελφοῖς ἁγίοις ἀρχιερεῦσι, τῷ τε περὶ αὐτοὺς εὐλαβεστάτῳ Κλήρῳ καὶ πᾶσι τοῖς Ὀρθοδόξοις γνησίοις τέκνοις τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκ­κλησίας, τὸν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν καὶ πᾶν ἀγαθὸν παρὰ Θεοῦ καὶ σωτήριον.

1. Ὤφειλε μὲν τὸ τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν εὐαγγελικὸν ἱερὸν καὶ θεῖον κή­ρυγμα τοιοῦτον ἀκίβδηλον κηρύττεσθαι παρὰ πάντων καὶ τοιοῦτον ἁγνὸν πιστεύεσθαι αἰωνίως, οἷον ὁ Σωτὴρ ἡμῶν ὁ ἐπ’ αὐτῷ κενώσας ἑαυτόν, μορφὴν δούλου λαβών, καταβὰς ἐκ τῶν πατρικῶν καὶ θεϊκῶν κόλπων, ἀπέκαλυψεν εἰς τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς μαθητὰς αὐτοῦ, καὶ οἷον αὐτοί, μάρτυρες γενόμενοι αὐτήκοοί τε καὶ αὐτόπται, ὡς σάλπιγγες διαπρύσιοι, τορῶς ἤχησαν εἰς πᾶσαν τὴν ὑφήλιον· (ὁ γὰρ φθόγγος αὐτῶν ἐξῆλθεν εἰς πᾶσαν τὴν γῆν, καὶ τὰ ῥήματα αὐτῶν εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης[1])· καὶ τέλος, οἷον ἀνεπηρέαστον, τὰς αὐτὰς φωνὰς ἐπαναλαμβάνοντες, οἱ τοσοῦτοι καὶ τηλικοῦτοι θεοφόροι Πατέρες τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐκ περάτων γῆς μέχρις ἡμῶν συνοδικῶς τε καὶ ἰδίᾳ διδάσκοντες, πανδήμως παρέδωκαν. Ἀλλ’ ὁ ἀρχέκακος νοητὸς ἐχθρὸς τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας, ὡς πάλαι ἐν τῇ Ἐδέμ, πρόσωπον ὠφελίμου δῆθεν συμβούλου δολίως ἀναλαβών, παραβάτην τῆς θείας ῥητῆς ἐντολῆς ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον, οὕτω καὶ ἐν αὐτῇ τῇ νοητῇ Ἐδέμ, τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, πολλοὺς κατὰ καιρὸν ἀπατήσας καὶ πονηροῖς καὶ ἀντιθέοις λογισμοῖς ἐμβαλὼν καὶ ὀργάνοις αὐτοῖς χρώμενος, τὸ δηλητήριον τῆς αἱρέσεως εἰς τὰ διαυγῆ νάματα τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας συγκιρνῶν ἐν ποτηρίοις περικεχρυσωμένοις τῇ εὐαγγελικῇ δῆθεν χριστολογίᾳ ποτίζει πολλούς τινας, ἀθῴους μέν, ἀπροφυλάκτως δὲ βιοῦντας, καὶ «μὴ προσέχοντας περισσοτέρως τοῖς ἀκουσθεῖσι»[2] καὶ παρὰ τῶν πατέρων αὐτῶν ἀναγγελθεῖσι[3], συμφώνως τῷ εὐαγγελίῳ καὶ ὁμοειδῶς τοῖς προτέροις ἀεὶ διδασκάλοις, μηδὲ ἡγουμένους αὐτάρκη εἰς ψυχικὴν αὑτῶν σωτηρίαν τὸν ῥητὸν καὶ γραπτὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ τὸ κῦρος τῆς διηνεκοῦς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νεοχμὸν δυσσέβειαν καὶ καινοτομίας ὡς ἐπὶ ἱματίοις θηρεύοντας καὶ παντοιοτρόπως τὴν εὐαγγελικὴν δι­δασκαλίαν κιβδηλευθεῖσαν περιπτυσσόμενους.

Εγκύκλιος Κατά Λατίνων (1838 μ.Χ.)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΤΑ ΛΑΤΙΝΩΝ

1838 μ.Χ.

† Γρηγόριος

ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ῥώμης,

καὶ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ἡ τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων ποιμαντικὴ ἐπίσκεψις καὶ φροντὶς ἐναπόκει­ται ἀπαραιτήτως τῇ μιᾷ τοῦ Χριστοῦ ἁγίᾳ, καθολικῇ καὶ ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ, εἰς τὸ νὰ ἐπαγρυπνῇ ἀόκνως καὶ νὰ διεξάγῃ ἐπιμελῶς τὰ λογικὰ τοῦ Χρι­στοὺ πρόβατα πρὸς νομὰς σωτηρίους, ἐν τόπῳ χλόης καὶ ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, ἅπερ εἰσὶν ἡ ἄνωθεν παρὰ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, τῶν ὁμιλητῶν τούτων, καὶ τῶν ἑπτὰ οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀνόθευτος καὶ ἀπαραχάρακτος, ὀρθὴ καὶ ὑγιαίνουσα διδασκαλία τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως, καὶ τὸ ἀραρὸς καὶ ἀκίβδηλον τῶν θείων δογμάτων, ἐθίμων τε καὶ διδαγμάτων τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ περὶ ταῦτα τήρησις καὶ ἀσφάλεια, ὑπὲρ ὧν ὀφείλει ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν καιρῷ τιθέναι, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴν καὶ θεόφθεγκτον φωνήν[1], καὶ πανταχόσε προσέχειν, μήποτε ἐπέρχωνται κατὰ τοῦ ποιμνίου ἔξωθέν ποθεν λύκοι βαρεῖς, φθοροποιοὶ καὶ ὀλέθριοι, ἐν σχήματι προβάτων, κατασπαράττοντες ἀφειδῶς καὶ ἀπολλύοντες ψυχικῶς ταῦτα, ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε, καὶ ὧν τὸ αἷμα ἐκ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἐκζητήσει Κύριος ἐν τῇ φοβερᾷ καί ἀδεκάστῳ ἐκείνῃ ἡμέρᾳ, ἐὰν αὐτὸς τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ χρεῶν ἀμελήσῃ, μὴ παντὶ σθένει ἀγωνιζόμενος, τοὺς μὲν ψυχοφθόρους τούτους λύκους ὡς πορρωτάτω τῆς λογικῆς τοῦ Χριστοῦ μάνδρας νὰ ἀπελάσῃ, τὸ δὲ ποίμνιον εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν νὰ ὁδηγήσῃ, καὶ ἔργοις ἅμα καὶ λόγοις τοὺς Ὀρθοδόξους ἐν γένει λαοὺς εἰς τὴν πατροπαράδοτον αὐτῶν καὶ θεοδίδακτον διδασκαλίαν τῆς ἱερᾶς ἡμῶν πίστεως νὰ ὑποστήριξῃ. Ταῦτα οὖν τὰ ἀπαραίτητα ἱερὰ χρέη συνειδότες καὶ ἡμεῖς ἐν ἑαυτοῖς, οὐκ ἐπαυσάμεθα, τῇ τοῦ Θεοῦ δυνάμει ῥωννύμενοι, ἀπὸ τὸ νὰ φροντίζωμεν, κατὰ τὸ ἐνόν, εἰς τὴν σωτήριον διεξαγωγὴν τῶν λογικῶν τοῦ Χριστοῦ προβάτων πρὸς τὰς σωτηρίους νομάς, καθὼς καὶ ἐπιστολὴν ἐγκύκλιον ἐν τύποις ἐξεδώκαμεν πρὸ πολλοῦ προασφαλίζοντες τοὺς Ὀρθοδόξους λαούς, τὰ γνήσια καὶ ἀληθῆ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τήν, δίκην χειμάρ­ρου, κινηθεῖσαν ψυχόλεθρον λύμην τῶν Λουθηροκαλβινιστῶν, κατὰ πάσης τῆς εὐσεβείας λυσσώντων καὶ πρόρριζον τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀνάτρεψαι διαφόρως μηχανωμένων, καὶ ὁλοτρόπως ἀγωνιζόμενοι, ἵνα τῇ θείᾳ δυνάμει τοὺς μὲν ἀνυπόκριτον ἔχοντας τὴν εὐσέβειαν καὶ τοὺς τῷ Σωτῆρι Χριστῷ εἰλικρινῶς τε καὶ γνησίως συντασσομένους στηρίξωμεν, τοὺς δὲ ἠπατημένους ἢ ἐξηγορασμένους, καὶ ὁπω­σδήποτε περὶ τὴν πίστιν ὀκλάσαντας ἀνορθώσωμεν καὶ πρὸς τὴν τοῦ Χριστοῦ ποίμνην ἀνακαλέσωμεν καὶ συγκατατάξωμεν, τοὺς δὲ μανιώδεις καὶ λυσσώδεις λύκους εἰς τὰ τοῦ ᾅδου βάραθρα ἀποσοβοῦντες ἀποπέμψωμεν, εἰρήνην ἅμα τὴν ἐν Χριστῷ ἀντικαθιστῶντες πᾶσι τοῖς ὀρθοδόξοις καὶ χριστωνύμοις λαοῖς.

Εκδρομή στη Χαλκιδική (11-14/7/2017)

Εγκύκλιος Κατά Διαμαρτυρομένων (1836 μ.Χ.)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΤΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΩΝ

1836 μ.Χ.

Ἐγκύκλιος ἐκκλησιαστικὴ καὶ συνοδικὴ ἐπιστολή,

παραινετικὴ πρὸς τοὺς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους, εἰς ἀποφυγὴν τῶν ἐπιπολαζουσῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν.

† Γρηγόριος

ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ῥώμης,

καὶ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ὁ πολυέλεος καὶ πανοικτίρμων Θεός, μὴ φέρων νὰ βλέπῃ εἰς τέλος τυραννούμενον ὑπὸ τοῦ διαβόλου τὸ πλάσμα τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν, σπλάγχνοις ἀφάτοις οἰκτιρμῶν κινηθείς, ηὐδόκησεν ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν νὰ ἐξαποστείλῃ τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱόν, διὰ νὰ λύτρωσῃ τὸν κατατυραννούμενον ἄνθρωπον. Ὅς, κλίνας οὐρανοὺς καὶ ἐνοίκησας ἐν τῇ καθαρωτάτῃ νηδύϊ τῆς ἀειπαρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας, ἐγένετο ἄνθρωπος καθ’ ἡμᾶς τέλειος, τέλειος ὢν Θεός. Διὸ καὶ τοῖς ἀνθρώποις ἡμῖν συναναστρεφόμενος, οὐκ ἐπαύσατο πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως τὸ ἀνθρώπινον γένος εὐεργετῶν, καὶ τὴν ἀληθινὴν λατρείαν καὶ ἀμώμητον περὶ τὸν Θεὸν πίστιν ἐκδιδάσκων καὶ νομοθετῶν. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν αὐτοῦ τριήμερον ἐξανάστασιν ἐνετείλατο τοῖς ἱεροῖς αὐτοῦ μαθηταῖς πορευθῆναι καὶ μαθητεῦσαι πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ διδάσκειν αὐτοὺς τηρεῖν πάντα, ὅσα ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ ἴδιος. Μετὰ δὲ τὴν εἰς οὐρανοὺς αὐτοῦ ἀνάληψιν, ἐνισχύσας αὐτοὺς τῇ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπιφοίτησει τοῦ παναγίου Πνεύματος, θερμοτέρους αὐτοὺς πρὸς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντεταλμένων ἀπειργάσατο. Οὕτω λοιπὸν ἐξελθόντες οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, ἀπηλλάξαντο τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου, καὶ καθοδηγήσαντες αὐτοὺς εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, ἀποκατέστησαν τοὺς πιστεύσαντας υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς οὐρανίου βασιλείας.

Ομολογία Πίστεως της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (1727 μ.Χ.)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ

1727 μ.Χ.

Ἔκθεσις σύντομος καὶ κεφαλαιώδης τῶν ἱερῶν ὅρων τε καὶ δογμάτων τῆς Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἤτοι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία τῆς εὐσεβοῦς καὶ ἀμώμητον πίστεως τῶν χριστιανῶν, καθὼς ὁμολογεῖ καὶ φρονεῖ καὶ δοξάζει αὐτὴν ἡ Ἀνατολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἥν τινα ὀφείλουσι πάντες οἱ ἀπαντα­χοῦ χριστιανοί, ὅσοι τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας εἰσὶ γνήσια τέκνα, ἀποδέχεσθαι καὶ πιστεύειν καὶ ὁμολογεῖν ἀπαραλλάκτως, καθὼς ἐνταῦθα ἐκτίθεται.

Εγκύκλιος προς Ορθοδόξους Αντιοχείς (1722 μ.Χ.), Μέρος Β΄

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΣ

1722 μ.Χ.

ΜΕΡΟΣ Β΄

(Δεῖτε τὸ Α΄ Μέρος στὴν ἱστοσελίδα:

http://sathanasoulias.blogspot.gr/2017/06/1722.html#more)

Τέταρτον λέγουσιν, ὅτι ἐπειδὴ ὁ εὐαγγελιστὴς λέγει, «ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, λάβετε Πνεῦμα ἅγιον κ.τ.λ»[1], διὰ τοῦτο ἐφανέρωσεν, ὅτι ὁ Υἱὸς ἐκπορεύει τὸ Πνεῦμα. Ἀλλὰ καὶ εἰς τοῦτο πρόχειρος ἡ ἀπάντησις ἐκ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκ­κλησίας, οἱ ὁποῖοι κοινῶς διὰ τοῦ ἐμφυσήματος ἐννοοῦσι τὴν χάριν καὶ τὴν ἐνέρ­γειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, οὐχὶ δὲ τὴν ὑπόστασιν. Ὁ μέγας Ἀθανάσιος εἰς τὴν κθ΄ ἐρωταπόκρισιν λέγει· «Πνεῦμα ἅγιον ὀνομάσας οὐ τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν ὑπόστασιν, (αὐτὸ γὰρ ἦν τε ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται), ἀλλὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὸ χάρισμα, ὅπερ κατὰ τὴν δεκάτην ἡμέραν τῆς ἀναλήψεως, πεντηκοστὴν δὲ τῆς ἀναστάσεως, ἐπὶ τοὺς Χριστοῦ μαθητὰς κατεφοίτησε»[2]. Καὶ ὁ ἱερὸς Κύριλλος ἐν Θησαυροῖς. «Μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀναβίωσιν ἐνεφύσησε τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς λέγων, «λάβετε Πνεῦμα ἅγιον», ἵνα πάλιν ἀναμορφωθέντες εἰς τὴν ἐξ ἀρχῆς εἰκόνα, σύμμορφοι φαινώμεθα τῷ πεποιηκότι διὰ τῆς μετοχῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος»[3]. Καὶ ὀ μέγας Βασίλειος ἐν τοῖς πρὸς Ἀμφιλόχιον. «Ἀνακαινίζων τὸν ἄνθρωπον ὁ Κύ­ριος, καὶ ἣν ἀπώλεσε χάριν ἐκ τοῦ ἐμφυσήματος τοῦ Θεοῦ, ταύτην πάλιν ἀποδιδούς, ἐμφυσήσας εἰς τὸ πρόσωπον τῶν μαθητῶν, τί φησι; λάβετε Πνεῦμα ἅγιον»[4].

Εγκύκλιος προς Ορθοδόξους Αντιοχείς (1722 μ.Χ.), Μέρος Α΄

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΣ

1722 μ.Χ.

ΜΕΡΟΣ Α΄

[Πρόλογος].

Ἀγκαλὰ καὶ δὲν ἔλειψέ ποτε ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις καὶ κοινὸς τοῦ ἀνθρώπινου γένους πολέμιος Σατὰν ἀπὸ τὸ νὰ πολεμᾷ κατὰ καιροὺς μὲ διαφόρους τρόπους τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καὶ νὰ σπουδάζῃ μετὰ προθυμίας τὸν ἀφανισμὸν τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μεταχειριζόμενος ὄργανα ἁρμόδια εἰς τὴν κακίαν αὐτοῦ ταύτην δυνάμεις τινὰς κακοποιούς, ὅμως ἐξ ἐναν­τίας πάλιν δὲν ἀπολείπει ἡ χάρις καὶ πρόνοια τοῦ ὑπεραγάθου Θεοῦ νὰ ἐξαποστείλῃ κατὰ καιροὺς ἀντιπάλους γενναίους καὶ προθύμους ἀνταγωνιστὰς εἰς τὴν ἁγίαν του Ἐκκλησίαν, ἀντιπολεμοῦντας γενναίως ταῖς σατανικαῖς ἐπηρείαις καὶ ἐπιβουλαῖς τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἡμετέρου γένους διαβόλου, ὁ ὁποῖος γνωρίζοντας πρῶτον καύχημα καὶ πλοῦτον ἄσυλον τῆς ψυχῆς καὶ εἰς σωτηρίαν ὅπλον ἀναγκαῖον καὶ φυλακτήριον τὸ ὑγιὲς καὶ ὀρθὸν καὶ ἄπταιστον τῆς ἱερᾶς καὶ ἀμωμήτου ἡμῶν τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν πίστεως καὶ τὸ ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν δόγμασι μέχρι κεραίας ἀπαραχάρακτον καὶ ἀνόθευτον, κατὰ τοῦτο μάλιστα τὸ μέρος ὡς κυριώτερον καὶ ἀναγκαιότερον δοκιμάζει νὰ ἐπιβουλεύεται τὸ γένος ἡμῶν. Ὅθεν καὶ ἀνεφύησαν ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ τοσαῦται διάφο­ροι αἱρέσεις καὶ βλασφημίαι περὶ τὸ ὀρθόδοξον ἡμῶν σέβας, σπεύδουσαι νὰ ῥίψουν τοὺς ἁπλουστέρους εἰς τὸ τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας βάραθρον, τὰς ὁποίας ἡ προνοητικὴ σοφία τοῦ εὐσπλαγχνικωτάτου Θεοῦ διὰ μέσου τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας πατέρων ἀνατρέψασα ἐσύστησε τὴν εὐσέβειαν.